Apartment sa Dapitan

Thursday, September 29, 2005

Timplang Nestle

Gumigising ka sa umaga,

Isinasalang ang takore’t

Hinihintay na ito’y sumipol.

Tsaka mo ipahahagkan

Sa takoreng nakanguso

Ang tasang may pingas ang labi.

Pinagmamasdan mong lumangoy

Ang mainit at madilaw na tubig

Sa nag-aalburotong sikmura ng tasa.

Kukunin mo ang basong-tahanan

Ng instant na kape – marungis

Tulad ng pasmado mong kamay.

Sisilipin mo ang loob nito. Matutunaw

Ang paningin mo sa kapeng naging

Kapiranggot na kendi – namawis

At natunaw dahil sa init, namuo

Dahil sa lamig. Isasalin mo ang tubig

Mula sa tasa tungo sa baso. Lalabo

Ang tubig. Pagwawalayin mo

Ang magkapagkit mong mga labi.

Maiisip mo, kung nagkataong dugo

Ang kape, anemic ito. Maaalala mo

Ang plakard sa inyong piketlayn:

“There’s blood in your coffee.”

Pagdating sa planta, nakapinid

Ang mga tarangkahan. Pero bukas

Na bukas ang inyong piketlayn.

Paulit-ulit mong itinatanong sa sarili

Kung bakit laging matabang ang kape

Sa iyong tahanan. Maaalala mong minsan,

May nagbiro sa ‘yo: na sa pagtatrabaho

Sa kanilang kumpanya, ang kape mo’y tatapang.

Pero bakit ikaw at ang iyong mga kasama

Ang tumapang? Sasagutin mo rin ito:

Magbiro ka na sa lasing,

Huwag lang sa gising na gising.

Isang Malaking Kumpanya ng Kape, Gatas at Tsokolate, Walang Pangalan

I.

Nang ibalita ng ABS-CBN ang pagpaslang kay Ka Fort, tila napaso ang dila ng istasyong nag-aastang naglilingkod sa sambayanan. Diumano, ang niratrat ng mga bala ay isang lider-manggagawa ng isang unyong nakawelga sa planta sa Laguna ng “isang malaking kumpanya.”

Magtataka ka pa ba kung bakit matapos ang balita ng istasyong-tahanan ni Big Brother ay sumunod ang mga patalastas ng kape, gatas, creamer, at tsokolate ng Nestle?

Anong malaking kumpanya ang walang ipinamumutawing pangalan?

II.

Minsan, may nagsabing hindi naman masama ang kapitalismo. Na ang kasalanan ng mga kapitalista ay maikakategorisa bilang “corporate irresponsibility.”

Minsan, may humabol pa: dapat magpasalamat ang mga manggagawa sa nasabing malaking kumpanya dahil sila’y binibigyan ng trabaho. Kahit kakarampot ang suweldo. Dahil sa hirap ng buhay sa Pilipinas ngayon, masuwerte na kung maempleyo ka, kahit subkontraktwal.

Ngunit ang hindi naililinaw ay ito mismo ang responsibilidad ng kapitalismo: ang gumanyak ng mamimili, ang lumikha ng pinakamaraming produkto sa pinakamurang halaga ng paggawa upang lumikom ng pinakamalaking kita.

Anong malaking kumpanyang kumikita ang walang ipinamumutawing pangalan?

III.

Ang pagkatuso ng kapitalismo ay nagiging sining ng paghalo sa “reyalidad” ng patalastas: na siyang dumadaklot sa tao: tulad ng pagkutsarita mula sa pakete ng instant black coffee patungo sa mainit na katawan ng tubig: tulad ng pagkutsarita ng Nestle sa maghapong pagpapakakuba ng mga katutubo, magsasaka’t manggagawa.

Sa patalastas, hindi natutunghayan ang reyalidad ng sistematikong pang-aalipin. Ang tanging nakikita ay ang panghahagip ni Alex Compton sa babaeng iniirog sa pamamagitan ng creamer ng isang malaking kumpanya. Ang tanging nakikita ay ang pagnanais ng sanggol hindi sa gatas ng sariling ina kundi sa gatas na ikinulong sa lata.

Anong malaking kumpanya ang walang ipinamumutawing pangalan?

IV.

Ito ang kabatiran:

Hindi ipinamumutawi ang pangalan ng isang malaking kumpanya kung nababanlian siya ng mainit na kape, kung nakukulong siya sa sariling lata ng gatas, sa sariling plastik na kulungan.

Lalo’t higit kung may nakalalabas sa lata’t plastik na piitan.

Dahil sa kapitalistang sistema, ang manggagawa’t kapitalista’y hindi gatas at kape.

Dahil sa kapitalistang sistema, ang hindi nakikita ng mata, nalalasahan ng dila.


Anong malaking kumpanya ang walang ipinamumutawing pangalan?

Sunday, September 18, 2005

Truth & Consequence on Sept. 23, 2005, Friday, 5-7pm

Image hosted by Photobucket.com

Monday, September 05, 2005

Round Like An Old Table

We had an old round dining table. We've given it away.

But that is not my point. I am round like that old table.

I am drinking another glass of Pepsi Twist. After promising to continue losing weight, I find myself at the advent of deciding to lose weight. Yes. I am getting bigger, fatter. Even that mammoth man of a poet, Mike Coroza, told me last week, "Bumilog ka na, a!"

Looking at my old pictures, I envy how those old shirts and pants of mine fit me perfectly. Now, wearing a medium-size shirt is synonymous to wearing a "callboy" shirt. Unlike before that I have to literally let my eyes itch by looking for super-small sized ukay-ukay shirts. When I went home early morning yesterday, my mommy, Puring, immediately told me that "Naku! Ngayon lang kita nakita nang ganyan kataba. Mas lalo ka pang tumaba!" The past week was really a reminder of the cosmos for me to stop eating more and more each day.

On a happier note, I got this research grant. Thank you.

On a weird note, I made a song (to the tune of "Sumulong Ka, Anakpawis) for Isabel, one of our domestic cats. We named Isabel after the twin sister of Theo in the French film The Dreamers. Here it goes:

May isang magandang pussycata,
Pangalan niya'y Isabelita.
Nakikipaglampungan siya
Kay Kokoro na kaniyang kuya;
Ang kaniyang tiyan, magiging papaya.

Pinagalitan siya ng kaniyang mama,
Si Cheky na matandang pusa.
Nilatigo siya ng buntot bilang parusa.

Sunday, September 04, 2005

Restless

I, however, feel restless. However I turn to optimism to invigorate me. It just seems so tiring.

The truth of the matter is this: when you face a wall, you are actually obstructed by the wall, not reeled into a straight-out focus. In fact, you lose focus, and concentration, because you concentrate on the insatiable hunger for answers.

It is much, much better to lean against the wall.