Disyembre 25, 2006

* * * *

Nagkakantahan pa rin ngayon sa bahay ng mga pinsan ko. Iisa lang ang adress namin, pero dalawang magkahiwalay (pero magkadikit) na tahanan ang aming kinabububungan. Hindi na naisip ng aming mga magulang na lagyan ng A at B ang aming mga bahay.

Wala namang problema pagdating sa mga sulat o anumang padala. Pareho na kaming may harapan o tarangkahan ngayon, di tulad nang dati na lahat ng sulat o padala para sa amin ay dumaraan sa aming mga pinsan. Ngayon nga, kami ang may doorbell. Pag pumunta kayo sa aming lugar, mapagkakamalan ninyong iisang bahay lamang ang aming mga bahay. Ganun na nga rin marahil iyon, laluna’t kung ang bahay ay nagiging singkahulugan na rin ng pamilya’t tahanan.

Nagkakantahan pa rin ngayon sa bahay ng mga pinsan ko. Naririnig kong kumakanta ngayon si Ate Fhe, ang kasambahay – na itinuturing na naming tiyahin – nina Kuya Alvin at Grace. Sa katunayan, “Nanay” ang tawag ni Grace kay Ate Fhe. Si Shiela naman, pamangkin ni Ate Fhe, ay itinuturing na rin naming pinsan. Dalawa na ang anak ni Shiela, sina Nina at Jam, na kapwa matatalino’t mababait na mga pamangkin.

Kagagaling ko lang doon kanina. Katatapos lang kumanta ni Ate Fhe ng “Annie’s Song” sa Magic Sing na dinala ni Kuya Alvin at ng kanyang asawang si Maricel. Hindi na rito nakatira si Kuya Alvin; bumukod na sila ni Maricel simula nang magpakasal sila. Ang kumakanta na ngayon ay si Mark, ang kapatid kong sumunod sa akin. Nakikipag-inuman siya kina Kuya Alvin at sa kaibigan niyang si Enteng, na ninong naman ni Amery, ang panganay na anak nina Mark at Karen. Magkakaroon na ng kapatid si Amery – at ang tawag na nga namin sa kaniya kahit na nasa sinapupunan pa siya ni Karen ay “Amber.” Amber na kasi ang naisip na pangalan nina Mark at Karen para sa ikalawang anak nilang ipinagbubuntis ngayon ni Karen. Bundle of joy!

Balak kong magsulat ng krismas entry ko diretso sa blogger o multiply. Kaya lang ay may kausap pala ang bunso kong kapatid na si Jay-ar. Malamang ang kaniyang kasintahang si Mabel ang kausap niya. Beauty queen nung hayskul si Mabel. Mabait at maaalalahanin. Binigyan niya kami kanina ng Goldilocks na black forest ata yun. Basta masarap. Kumakanta ngayon si Kuya Alvin. Napapatunayan kong kabisado ko na ang kanilang mga boses, kahit na kumakanta sila. Hehehehe. Parang tawa o hagikik na nagsasatinig, o tuwa’t ligayang nagsasatunog – na namememorya rin – at natutukoy ko kung sino ang may taglay nito kahit ako’y nakapikit.

* * * *

Naibigay ko na ang huling bayong ni Cynthia sa isang pamilyang malapit sa akin.

* * * *

Sana magising na si Ser Monico Atienza mula sa mahimbing na pagkakatulog.

* * * *

Sa unang pagkakataon ay nakapunta na ako sa bahay ni Jerrie. Isa ito sa mga nakapagpasaya sa aking taon.

Nakakuwentuhan ko ang kaniyang mga magulang. Nakilala ko na rin ang lahat ng kaniyang mga kapatid. Nakita ko na rin si Dugal, ang kaniyang maliit na aso. Muli kong nakita si Theo (aka Theoey) matapos ang humigit-kumulang dalawang taon. Masarap ang lasagna na niluto ni Jerrie. Si Dugal, takot na takot nga talaga sa mga paputok. Si Theoey nga ay malambing at minsan ay nangangalmot. Mataba nga si Theoey, nakakatuwa!

Ngayon, kapag iniisip ko sa madaling araw kung tulog na ba si Jerrie, o kapag magkausap kami sa landlayn, o kapag nagtext siya na nagbabasa siya ng libro, o kapag sinabi niyang nagluluto siya, o pag nagmamadali siyang ibaba ang telepono dahil pupunta siya sa banyo, o kapag ikinukuwento niya na nanonood siya ng TV o ng DVD – nagkakaroon na ng pisikal na lugar sa aking isip ang kaniyang mga kuwento.

Mas buo na ang senaryo.

* * * *

Tapos nang magtelepono ang kapatid ko. Maiaupload ko na ito.


December 26, 2006. 12:11mn.